تغییرات مایواستاتین و فول‌استاتین سرمی به هشت هفته تمرین مقاومتی در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع 2

  هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر مقادیر سرمی مایواستاتین، فول استاتین و مقاومت به انسولین در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 بود. برای این منظور، 20 مرد سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 (سن: 97/4±45/72 سال، وزن: 57/12±70/79 کیلوگرم، BMI: 07/4±91/27 کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هر هفته، 8 حرکت را 3 ست با 10 تکرار با 70 درصد 1RM اجرا کردند. در حالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی نمونه‌های خون جمع‌آوری شد. از آزمون‌های آماری t همبسته و ANCOVA برای تحلیل داده‌ها استفاده شد و سطح معنا‌داری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج درون‌گروهی تحلیل داده‌ها نشان داد، هشت هفته تمرین مقاومتی به افزایش معنا‌دار قدرت پایین‌تنه، بالاتنه (001/0=P)، مقادیر سرمی فول استاتین (008/0=P) و کاهش معنادار مقادیر سرمی مایواستاتین (03/0=P)، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین (001/0=P) در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 منجر شد. در بررسی تغییرات بین‌گروهی نیز مشخص شد که تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل افزایش معنا‌داری در قدرت پایین‌تنه، بالاتنه (001/0=P)، مقادیر سرمی فول استاتین (01/0=P) و کاهش معنا‌داری در مقادیر سرمی مایواستاتین (01/0=P)، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین (001/0=P) ایجاد کرد. استفاده از برنامۀ تمرین مقاومتی با تنظیم مثبت فول‌استاتین و تنظیم منفی مایواستاتین در بهبود متابولیسم گلوکز تخریب‌شدۀ ناشی از مقاومت به انسولین سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 مؤثر است که قدرت عضلانی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.